Cellulit – dlaczego nie dotyka mężczyzn?

 

BC: Cellulit, nazywany również lipodystrofią typu kobiecego, to obrzękowo-włókniejące zwyrodnienie, obejmujące tkankę łączną i stanowiące efekt rozrostu tkanki tłuszczowej, zaburzeń przepływu limfy i krwi oraz odkładania się szkodliwych produktów przemiany materii.

W rozwoju zaburzenia na poziomie komórkowym dochodzi przede wszystkim do nadmiernego namnażania i przerostu komórek tłuszczowych, jak również zmiany ich składu – zwiększa się ilość nasyconych kwasów tłuszczowych, a spada ilość kwasów nienasyconych. Wskutek zaburzeń w mikrokrążeniu i tworzenia się obrzęku następuje niedotlenienie zarówno tkanki tłuszczowej, jak i tkanki łącznej. Prowadzi to do tworzenia się dużej ilości kwasu mlekowego, aktywującego hydroksylazę prolinową – enzymu, powodującego zmiany w składzie włókien kolagenowych i tworzenie się zwłóknień łącznotkankowych w tkance podskórnej. Zaburzenia te skutkują powstawaniem nieregularnych zgrubień i podskórnych guzków, niekiedy bolesnych, nadających skórze charakterystyczny wygląd ,,pomarańczowej skórki”.

Zmiany typu cellulitu, najczęściej występują u kobiet w okolicy pośladków i ud, czasem także brzucha, bioder i ramion. Pierwsze objawy pojawiają się najczęściej w okresie menopauzy (25%), ciąży (20%) oraz pokwitania (12%). Zaburzenie praktycznie nie występuje u mężczyzn, co wynika z odmiennej budowy tkanki tłuszczowej.

U kobiet zraziki tkanki tłuszczowej są większe i rozdzielone od siebie włóknistymi przegrodami, które ustawiają się prostopadle do skóry właściwej, umożliwiając tworzenie przepuklin i wnikanie tkanki tłuszczowej w skórę, dając tym samym efekt pofałdowania jej powierzchni. U mężczyzn przegrody te ustawione są skośnie, a zraziki są mniejsze, co zapobiega wpukleniu się tkanki tłuszczowej i nie prowadzi do charakterystycznego dla cellulitu pofałdowania powierzchni skóry. Dużą rolę odgrywają także żeńskie hormony – estrogeny. Poprzez oddziaływanie na receptory, zlokalizowane na komórkach tłuszczowych, estrogeny pobudzają syntezę tłuszczów, a hamują ich rozkład. Nasilają również syntezę glikozaminoglikanów, powodując zwiększenie ilości płynu w przestrzeniach międzykomórkowych i tworzenie obrzęków. Nasilają także procesy włóknienia, ułatwiając tworzenie guzków i zwłóknień. Przyczyniają się również do zaburzeń w mikrokrążeniu, zwiększając przepuszczalność naczyń i zmniejszając napięcie żył.

Wśród czynników usposabiających do rozwoju cellulitu, oprócz płci, rolę odgrywają:

–         inne czynniki genetyczne, takie jak: typ biologiczny, rasa (częściej biała), rozkład tkanki tłuszczowej, skłonność do niewydolności krążenia, predyspozycja do angiopatii obwodowej,

–         czynniki hormonalne, głównie hiperestrogenizm,

–         leki: estrogeny, beta-blokery, leki przeciwtarczycowe.

–         tryb życia: brak aktywności fizycznej, noszenie obcisłych ubrań i butów na wysokich obcasach, picie alkoholu, palenie papierosów, niezbilansowana dieta z nadmierną podażą soli oraz wysokim spożyciem tłuszczów i węglowodanów.

Podstawową rolę w walce z cellulitem odgrywa przestrzeganie zasad profilaktyki, polegających głównie na zmianie stylu życia na bardziej aktywny, zdrowym odżywianiu, wypijaniu przynajmniej 2 litrów wody dziennie, unikaniu czynników nasilających i kontroli masy ciała. Nieodzowny element kompleksowego leczenia stanowią zabiegi z zakresu kosmetologii i medycyny estetycznej. Najkorzystniejsze rezultaty uzyskuje się poprzez kojarzenie różnych metod leczenia, a więc wspomaganie zabiegów mechanicznych stosowaniem odpowiednich preparatów, zarówno w formie miejscowej, jak i doustnej.